In een verre tijd, voordat de meerderheid van de mensen zich begonnen te isoleren in krappe omgevingen en gesloten kamers onder verblindend fluorescent licht, was er een tijdperk waarin onze voorouders zonder scheiding van de natuur leefden. Ze werden niet beperkt door vier muren, maar werden omringd door de vredige schoonheid van kronkelende beekjes, het zachte geritsel van bamboebladeren en het gezelschap van ware zielsverwanten. Het is een tijdperk waarin kennis en creativiteit op natuurlijke wijze versmelten met de natuur, gevormd door momenten van contemplatie en het creëren van een harmonie die het moderne leven schijnbaar mist. Deze vredige en poëtische scène wordt kunstig weergegeven in het werk “De Dichters van het Orchideeënpaviljoen” van het Shen Yun Symfonieorkest.
Deze compositie van Jing Xian brengt ons terug naar de vierde eeuw in het oude China. In die tijd verzamelden elegante geleerden zich aan de oever van een beek om wijn te nuttigen, gedichten te schrijven en kostbare momenten samen te beleven. De gedichten en kalligrafieën die zij op die dag creëerden, zijn uitgegroeid tot enkele van de klassieke werken in de Chinese geschiedenis en behouden het wezen van nobele genoegens evenals de geest van de antieke geleerden.
In dit werk bootst de pipa de zachte tonen van de oude qin (een type instrument dat door geleerden wordt geprefereerd) na door lagere registers te gebruiken, samen met technieken zoals breed vibrato, glissando en harmonische akkoorden. Daaruit neemt het muziekstuk ons moeiteloos mee op een reis naar de innerlijke verkenning van een oude geleerde. Je zult merken dat de melodieën zich vloeiend vormen als penseelstreken, variërend van krachtig tot zacht, waarbij de gedachten van de geleerden en hun diepe verbondenheid met de praktijk van zelfcultivatie en de verhoging van hun bewustzijn worden vastgelegd.
Wat zou er gebeuren als we opnieuw een verbinding met dat wonderlijke gevoel en oprechte emoties zouden kunnen herstellen? Stel je de inspiratie voor die zou kunnen overstromen uit zo’n omgeving, waar de afleidingen van het moderne leven verdwijnen en de geest vrij is om te verkennen, te creëren en na te denken. Laat dit stuk je terugvoeren in de tijd en jezelf onderdompelen in een totaal andere levensstijl en denkwijze, waar de schoonheid van de natuur, de kracht van menselijke verbindingen en de diepte van kennis worden gekoesterd.
De antieke charme en unieke genoegens van geleerden
Het werk begint met de volle, ronde klank van een fluit, die onmiddellijk een gevoel van mysterie en vrede overbrengt. Dit geluid roept een oeroude sfeer op, vol spirituele energie—zuiver en krachtig. De karakteristieke koele toon van de fluit is ideaal geschikt om de frisheid van het lenteweer over te brengen, waarbij elke koude bries de huid raakt en ons midden in een groen bamboebos op een mistige vroege ochtend voert. Enerzijds staan we voor majestueuze bossen en bergen, anderzijds versmelten we met de vrije stroom van de aangrenzende beekjes. De eindeloze hemel en het uitgestrekte land geven de zwervende reiziger extra kracht. Dit tafereel creëert de perfecte achtergrond voor het verhaal dat op het punt staat verteld te worden.
Vervolgens integreert het werk oeroude Chinese klanken uit een heilige periode, waarin de klankvolle klokken onmisbare onderdelen waren, evenals glissando’s op de harp en vooral de pipa – het hoogtepunt van het werk. De pipa wordt gebruikt om de warme en zuivere klank van de guqin te simuleren. De guqin geniet een prestigieuze status als het instrument van de geleerden, samen met de verticale bamboefluit. Deze antieke instrumenten zijn meesters van subtiliteit. De guqin-muziek staat bekend om haar langzame, diepgaande en contemplatieve klanken. Vanwege haar zachte en rustige karakter is het integreren van de guqin in een symfonieorkest een grote uitdaging. Daarom hebben de componisten van Shen Yun meesterlijk de speeltechnieken van de pipa en de lage strijkinstrumenten aangepast om de glijdende melodieën, harmonische akkoorden en subtiele vibraties van de guqin authentiek weer te geven, terwijl ze tegelijkertijd de rijke en krachtige klank garanderen die essentieel is voor een symfonisch ensemble. Hier creëert de verfijnde combinatie van de pipa en glissando op de harp een magische muzikale ruimte, die lijkt een sprookjesland in de mensenwereld te openen.
Bij elke klarinetnoot op ((0:37)) zien we de gestalten van de geleerden verschijnen als hemelse wezens, die zachtjes lopen met een elegante stijl, schijnbaar onaangetast door wereldse zorgen. Deze karaktereigenschap, gesmeed vanuit hun ziel, kenmerkt de onmiskenbare schoonheid van de oude wijzen. De muziek weerspiegelt de innerlijke wereld van de geleerden en geeft ons een uitgebreid inzicht in hen die ooit als de elite van het uitgestrekte China werden beschouwd. De melodieën van de klarinetten dragen ook gepassioneerde gevoelens voor het betoverende landschap, alsof ze meedrijven op de nabijgelegen stroom.
In dit geïdealiseerde tafereel zitten de geleerden langs de beek, gerangschikt naar hun hiërarchie, terwijl iemand stroomopwaarts wijnbekers van lotusbladeren in het water laat drijven. Wanneer een van de wijnbekers voor iemand stopt, moet die persoon hem leegdrinken en onmiddellijk een gedicht improviseren – of als straf nog drie extra wijnbekers drinken. Ze laten hun zielen met de stroom meedrijven, terwijl hun geest afdwaalt in gedachten en ze proberen verzen te creëren wanneer het hun beurt is; dit proces wordt uitgedrukt door de contemplatieve tokkelklanken van de pipa.
Hoewel het aanvankelijk een eenvoudig en ontspannen spel lijkt, onthult het in werkelijkheid een activiteit die aanzienlijke intellectuele inspanning vergt en een diepe betekenis draagt. Daarom kunnen we niet anders dan de levenskunst en de verfijnde genietingsstijl van het elegante en poëtische leven van onze voorouders bewonderen. De hier zittende geleerden genieten niet alleen van wijn en poëzie, maar zoeken ook naar innerlijke rust. Elk gedicht dat ze creëren, is een deel van een innerlijke dialoog en dient om hun diepste gevoelens te onthullen en te delen. In de rust van de natuur voeden ze hun geest en vinden ze een unieke bron van inspiratie. De uitdaging van dit spel ligt niet alleen in het schrijven van gedichten, maar ook in het behouden van het evenwicht tussen emotie en rede, tussen vreugde en contemplatie. Precies in die momenten bereikt hun creativiteit haar hoogtepunt, en de werken die ze creëren, worden klassiekers.
Deze antieke amusementsstijl onderscheidt zich duidelijk. Elke geplukte toon van de pipa lijkt een zekere aarzeling, reflectie en piekeren in elke regel van de poëzie te dragen, parallel aan de zachte melodieën van de klarinet, die drijven als zwevende wijnbekers op een stromende beek. Deze muzikale interactie toont niet alleen de diepe verbondenheid en het volledige onderdompelen van de geleerden in het creatieve kunstproces, maar onthult ook de subtiele nuances van hun leven. Tijdens het luisteren kunnen we de inspanningen en de intellectuele toewijding van de geleerden voelen, evenals de vreugde die ze ervaren in het samenzijn met zielsverwanten.
Gedachten omzetten in poëzie
Na een moment van overpeinzing beginnen de geleerden hun ideeën te vormen en om te zetten in de eerste verzen van poëzie. De erhu, met haar zijdezachte melodie bij ((0:57)), legt de zachte, vloeiende streken op het lege blad vast. Elke muziekregel is als een draad die verspreide ideeën verbindt en ze omzet in een samenhangende, vloeiende stroom, vergelijkbaar met hoe verzen van poëzie geleidelijk worden voltooid.
De pipa’s, die aanvankelijk geplukte noten speelden, schakelen nu over naar complexe vibrato-klanken die doordrenkt zijn met meer overtonen. Deze transformatie creëert een naadloze klank die parallel loopt aan de erhu, wat een stroom van gedachten symboliseert die de hand op papier leiden. Het is alsof ze op dat moment een goddelijke vonk van inspiratie hebben ontvangen. Met elk woord dat ze op papier zetten, ontvouwt hun inspiratie zich krachtiger, en hun ideeën razen als golven, waardoor hun handen onvermoeibaar werken om deze gedachtenstroom vast te leggen.
De creatieve explosie en de pure energie werden door het gehele orkest bij ((1:16)) met volle inzet overgebracht. Daarna nam het geluid van de pipa bij ((1:25)) een nieuwe nuance aan, die elke spoor van aarzeling en onzekerheid oploste. De pipa speelt nu vol opwinding en vertrouwen, klaar om de uitdagingen van de compositie aan te gaan. Stralende noten klinken langs het glissando, alsof ze verlichte ideeën belichamen en de inspiratie van de geleerden volledig vastleggen.
Wanneer we terugkijken op deze scène, zien we gemakkelijk het duidelijke contrast tussen de vreugde van de oudheid en die van de moderne mens. In de oudheid vonden mensen moeiteloos voldoening in de werking van de natuurlijke wereld, waardeerden en bewonderden ze de diepe verbinding tussen het innerlijke zelf en het universum. Anders dan de vluchtige, oppervlakkige vormen van vermaak van tegenwoordig, draagt hun vreugde een zuiverheid en elegante smaak. Deze nobele waarden drongen door in de algemene atmosfeer, brachten een gevoel van reiniging en verhoogden de spirituele staat, hetgeen het gehele orkest kort daarna eensgezind uitdrukte.
De interessante gelijkenis tussen kalligrafie en muziek
Bij ((2:10)) gaat het werk over in een zachte, langzame melodie, die door de fijne combinatie van fluit en de diepe klank van de pipa de klanken en vibraties van de qin nabootst. Tijdens deze muzikale reis ervaren we zachte overgangen van krachtige, hoge ritmes naar langzame, nadenkende melodieën. Hier brengt het stuk ons terug naar een zachter ritme. Dit verduidelijkt prachtig de parallellen tussen kalligrafie en muziek, aangezien beide waarde hechten aan kracht en ritme. Kalligrafie, vaak aangeduid als een stil lied, vereist verfijning in de penseelstreken – soms krachtig, soms zacht, soms hoekig, soms rond, soms snel, soms langzaam. Bij het luisteren naar deze muziek zien we de zachte, soepele penseelstreken zonder moeite over het papier glijden, waarbij elke streep harmonieus samensmelt met elke melodielijn.
De combinatie van fluit en de diepe klank van de pipa ontsteekt een gevoel van extase en duizeligheid, alsof men verleid wordt door bedwelmende wijn. In deze staat tussen dronkenschap en creatieve inspiratie vereeuwigde Wang Xizhi een uniek moment voor de nageslacht. In deze context stelde een geleerde voor om de gedichten in een compilatie te verzamelen, en iedereen vroeg unaniem Wang Xizhi om het voorwoord te schrijven. Tijdens zijn euforie pakte hij een penseel van wezelhaar en coconpapier en schreef onafgebroken. Het resultaat was de totstandkoming van “De Dichters van het Orchideeënpaviljoen”. Er wordt gezegd dat Wang Xizhi, hoewel hij probeerde het voorwoord meer dan honderd keer opnieuw te schrijven, nooit de perfectie van het origineel kon bereiken.
In dit gedeelte imiteert de pipa het geluid van de oude qin en benadrukt de edele idealen evenals de elegante aard tijdens Wang Xizhi’s reis van zelfcultivatie en kalligrafiepraktijk. Zijn doorzettingsvermogen en toewijding stelden hem in staat een geestelijke staat te bereiken die bijna boven het rijk van gewone mensen uitstijgt. Het was alsof hij werd gedragen door hogere wezens, terwijl hij het voorwoord schreef met een verheven lichtheid, alsof hij op wolken zweefde, sterk als de vliegende draak en de dansende feniks, indrukwekkend weergegeven in het krachtige hoogtepunt van het orkest bij ((3:00)).
Hier verschijnt Wang Xizhi als een symbolische figuur van de oude intellectuelen, die streefden naar de vervolmaking van hun innerlijke zelf en karakter. Ze lieten hun ziel vrij en niet gebonden door triviale materiële zaken. Ze begrepen dat het najagen van onmiddellijke roem en voordelen hun vermogen om de hoogste toppen van ware geleerdheid en verlichting te bereiken, zou belemmeren.
De tijdloze verbinding door muziek en woorden
Het werk “De Dichters van het Orchideeënpaviljoen” eindigt met de terugkeer van de fluitmelodie bij ((3:57)), die het thema herhaalt dat deze betoverende reis opende. Het zachte slot voltooit het hemelse tafereel, alsof het vredig in de stroom van de tijd in slaap valt, maar de dromen van de geleerden blijven eeuwig naklinken. Wang Xizhi uitte in zijn voorwoord de overtuiging dat toekomstige generaties ons zullen bekijken zoals wij het verleden bekijken. Hoewel de tijd mag verstrijken, blijven menselijke emoties onveranderd.
Wang Xizhi schreef niet voor de geschiedenis of alleen voor zichzelf. Hij observeerde het leven en deelde zijn overdenkingen met ons, de lezers van de toekomst, en nodigde ons uit om het leven te ervaren zoals hij dat in zijn tijd deed. Deze verbinding benadrukt het idee dat, ongeacht het tijdperk, de menselijke natuur altijd gericht is op schoonheid en ware kunst. Dit is ook een bron van inspiratie voor moderne schrijvers en kunstenaars om de weg van authentieke kunst te blijven volgen.
Wanneer het stuk eindigt, blijft er een gevoel van nostalgie in mij hangen. De combinatie van een krachtige climax en een zachte afsluiting, die vervolgens geleidelijk afneemt met het geluid van de fluit, laat een blijvende nasmaak achter. Het voelde alsof de vreugde van vandaag de zoete herinnering van morgen zou worden. Alles zal uiteindelijk alleen nog in de geest bestaan, maar de waarden die we creëren, zullen voor altijd blijven bestaan en de toekomst blijven beïnvloeden. Daarom moeten we het heden waarderen en voorzichtig handelen, want wat we vandaag doen, zal de erfenis vormen die we aan de komende generaties nalaten.
Voor degenen die houden van en de muzikale wereld van Shen Yun willen ervaren, zijn hun werken, inclusief het sublieme werk hierboven, online te genieten bij Shen Yun Creations (Shen Yun Zuo Pin).
